Lohar
Afganistan, 1. poł. XX w., żelazo, mosiądz, kość, róg, kucie, szlifowanie, nr inw. MAP 21668. Nazwa „lohar” znaczy „kowal” lub „czarnoksiężnik”. Lohar to typowe uzbrojenie, zarazem narzędzie, a nade wszystko ozdoba i oznaka godności mężczyzn z pasterskiego ludu Banuczi (wchodzącego w skład Pasztunów) mieszkającego niedaleko Przełęczy Chajberskiej we wschodniej części Afganistanu i w dystrykcie Banu/Bannu w zachodnim Pakistanie. Broń rzadka poza Afganistanem. Istnieje również nieskładająca się odmiana. Forma składana służyła do łatwiejszego ukrycia.
Nóż chajberski
Salawar jatagan. Afganistan, Dżalalabad, 1. poł. XIX w., żelazo, róg, biały metal (stop o niskiej zawartości srebra), drewno, skóra, kucie, szlifowanie, nr inw. MAP 14808. Długi, ciężki nóż, właściwie tasak, używany w XIX i na pocz. XX w. w armii afgańskiej przez piechotę – do czasu przezbrojenia w broń europejską. Ongiś także charakterystyczna broń ludów z rejonu Przełęczy Chajberskiej. Jednosieczna, prosta głownia ze sztychem decentrycznym i tylcem usztywnionym listwą. Rękojeść z wydatną głowicą wygiętą w stronę ostrza, żelazna z okładzinami z rogu i białego metalu. Pochwa drewniana, obłożona skórą; z żelaznym trzewikiem z gałką. Broń tę noszono za pasem bez żadnego dodatkowego mocowania.
Szabla dha
Mjanma (Birma), 1. poł. XX w., żelazo, srebro, drewno, kucie, inkrustacja, repusowanie, grawerowanie, nr inw. MAP 21762. Szabla krótka, lekko zakrzywiona, ze sztychem przygrzbietowym. Na głowni inkrustowane srebrnym drutem scenki figuralne opatrzone inskrypcjami w piśmie birmańskim. Rękojeść silnie wydłużona, okuta srebrną blachą z ornamentem – głównie roślinnym. Szable dha to główny typ broni w całej kontynentalnej Azji Południowo-Wschodniej. Miały szereg odmian lokalnych i różne wymiary, od ok. metrowych po kilkunastocentymetrowe. Noszono je na ramieniu, na pętli ze sznura. Ozdobne wersje dha były oznaką statusu, skromniejsze wykorzystywano jako narzędzia.
Krisy
Narodowa broń Nusantary – krajów malajskich (wyspiarskiej Azji Południowo-Wschodniej oraz Malezji), występujący w wielu odmianach regionalnych. Krisy z Jawy o falistej głowni (faliste są bardziej znane, ale rzadsze) z 3 płytkimi wygięciami (zw. „falami” lub „zatokami”), z jasnym wzorem „pamor” (zawiera nikiel) w typie „ilining warih” („rozlana woda”) i z osobną nakładką „gandźa”, pełniącą funkcję jelca, ale jelcem niebędącą, gdyż stanowi część głowni, a nie rękojeści. Rękojeść drewniana, przedstawia ludzką postać (także stylizowaną), w dolnej części ujęta ozdobnym pierścieniem „selut” ze srebra złoconego, zdobionym filigranowymi gwiazdkami. Pierścień „mendak” między głownią i rękojeścią w formie odwróconego, ściętego stożka, z tegoż materiału co selut, kameryzowany i zdobiony filigranem. Pochwa z łódką w fantazyjnym typie „ladrang”, stosowaną przy ceremonialnych krisach, wywodząca się z kształtu liścia betelu. Okucie typu „blewah”, czyli z podłużnym wycięciem ciągnącym się od styku z łódką w dół, wykonane z blachy paktongowej; w wycięciu ozdobna, blaszana wkładka „slorok”, w całości zdobiona precyzyjnym wzorem wici roślinnej z wieloma ażurami, przez które widoczna drewniana powierzchnia gandaru (podłużnej części pochwy).
Scena myśliwska
Iran, autor anonimowy, 3. ćw. XX w., kość słoniowa, passe-partout z papieru, ram drewniana oszklona; tempera, inkrustacja, nr inw. MAP 10660. Miniatura na kości słoniowej z wyobrażeniem sceny myśliwskiej z udziałem kilku grup jeźdźców na tle górskiego pejzażu z drzewami i budowlami. Passe-partout wypełnione tradycyjnymi perskimi motywami ornamentalnymi, w tym perskim motywem wygiętej palmety, tzw. boty w narożach.
Scena z Ramajany
Indonezja, Bali, autor nieznany, 2. poł. XX w., płótno, farby klejowe; dar Alicji i Jerzego Kapuścińskich, nr inw. MAP 14603. Nieoprawiony obraz na płótnie, malowany farbami klejowymi, stosowanymi w tradycyjny malarstwie balijskim. Ukazany jeden z epizodów „Ramajany”, opisany w „Księdze Kiszkindhy”, kiedy Rama prosi króla małp Sugriwę o pomoc w odzyskaniu tronu.
„Walka Ardżuny z Karną”
(z Mahabharaty)
KT. Mustjaja (autor): Indonezja, Bali, 2. poł. XX w., płótno, tusz, gwasz, nr inw. MAP 16206. Rysunek przedstawia dwóch spośród bohaterów Mahabharaty, walczących w bitwie na Kurukszetrze.
